Jako dziecko nie miałam zbyt wyrafinowanych marzeń. Chciałam zostać zwyczajną nauczycielką. Najpierw miała to być po prostu przedszkolanka, jednak z wiekiem owa przedszkolanka zamieniła się w marzenie o studiowaniu matematyki. Jako dziesięcioletnie dziecię nie zdawałam sobie oczywiście sprawy z zawiłości owego jakże "uwielbianego" przez uczniów przedmiotu szkolnego. Miałam z niej przecież same piątki i szóstki. Naturalne dla mnie było to, że matematyka to bułeczka z masełkiem.
Owa bułeczka z masełkiem z biegiem czasu zaczęła jednak pleśnieć. Aż w końcu pleśń tak ją opanowała, że wyrosły jej rączki i nóżki. A kiedy Twoja bułka zaczyna się ruszać, wiedz, że nie jest za dobrze...
Tak więc szara codzienność (w postaci gimnazjum) zniszczyła doszczętnie moje sny o studiach matematycznych. Unicestwiła też wiele bułek zapomnianych i pozostawionych w plecaku przez całe wakacje...Ale o tym nie teraz.
Codzienność sprowadziła mnie na ziemię pokazując mi złożoność "królowej nauk"...ale także o wiele lepsze rzeczy! Trudna matematyka odeszła w kąt, by ustąpić miejsca innym zainteresowaniom, z których wyrosną w przyszłości, jak wierzę, wspaniałe osiągnięcia.
Mimo wszystko, myślę, że matma na zawsze pozostanie w moim żołądku. Bułeczki zawsze idą do żołądka.

A przez żołądek do serca.

Jako dziecko nie miałam zbyt wyrafinowanych marzeń. Chciałam zostać zwyczajną nauczycielką. Najpierw miała to być po prostu przedszkolanka, jednak z wiekiem owa przedszkolanka zamieniła się w marzenie o studiowaniu matematyki. Jako dziesięcioletnie dziecię nie zdawałam sobie oczywiście sprawy z zawiłości owego jakże "uwielbianego" przez uczniów przedmiotu szkolnego. Miałam...

Chciałam być cyrkowcem, więc tata zrobił mi szczudły(na których do dziś śmigam), a mama systematycznie wymiatała mi to z głowy.
Dziś wiem, że nie chcę(za to dalej chciałabym być Roszpunką, ale włosy poniżej pasa jakoś nie chcą urosnąć).

Chciałam być cyrkowcem, więc tata zrobił mi szczudły(na których do dziś śmigam), a mama systematycznie wymiatała mi to z głowy.
Dziś wiem, że nie chcę(za to dalej chciałabym być Roszpunką, ale włosy poniżej pasa jakoś nie chcą urosnąć).

Ooj, moje fantazje na temat przyszłości byky baardzo zróżnicowane. Na samym początku chciałam być instruktorką jazdy konnej, pracowałabym przy koniach, więc to jest fajne. Później piosenkarką, jak zresztą duża część dziewczynek. Innego czasu chciałam być projektantką, tancerką, aktorką i pisarką, och, jak bardzo chciałam pisać książki... :')

Ooj, moje fantazje na temat przyszłości byky baardzo zróżnicowane. Na samym początku chciałam być instruktorką jazdy konnej, pracowałabym przy koniach, więc to jest fajne. Później piosenkarką, jak zresztą duża część dziewczynek. Innego czasu chciałam być projektantką, tancerką, aktorką i pisarką, och, jak bardzo chciałam pisać książki... :')

Zawsze chciałam być albo tancerką albo... syrenką. Obecnie chodzę na zajęcia z tańca brzucha, niedługo mój pierwszy występ z grupą! Nie mogę się doczekać. Wcześniej myślałam o balecie, jednak kondycja mojego kręgosłupa odwiodła mnie od tych marzeń. Nie żałuję! Teraz czuję, że wolę kiedy ruchy są swobodniejsze, wyrażające moją kobiecą naturę i piękno. Choć nadal zachwycam się baletem, chodzę do opery, oglądam materiały video z tancerzami, to jednak myślę, że tak miało być, miałam nie tańczyć baletu. Miałam szukać dalej i odnaleźć taniec brzucha! A co do syrenki to jeszcze się zobaczy. Jeszcze nic straconego. :)

Zawsze chciałam być albo tancerką albo... syrenką. Obecnie chodzę na zajęcia z tańca brzucha, niedługo mój pierwszy występ z grupą! Nie mogę się doczekać. Wcześniej myślałam o balecie, jednak kondycja mojego kręgosłupa odwiodła mnie od tych marzeń. Nie żałuję! Teraz czuję, że wolę kiedy ruchy są swobodniejsze, wyrażające moją kobiecą naturę i piękno. Choć nadal zachwycam...

Gdy marzenia jeszcze stanowiły nieodłączny element mojego życia, pragnęłam zostać projektantką mody. Uwielbiałam siedzieć i szkicować coraz to nowe kreacje, spędzałam tak całe dnie (oczywiście poza czasem spędzonym w szkole). Gdy nadszedł czas, aby wybrać liceum, zdecydowałam się na profil matematyczno -fizyczny. Matematykę kochałam prawie tak bardzo jak szkicownik. Dalej jednak w planach miałam, by stać się projektantką. Kochałam to robić, nigdy nie miałam dość rysowania. Gdy kończyłam jeden projekt, już w głowie miałam wizję kolejnego. Pewnego dnia usłyszałam od pewnej bliskiej mi osoby: "Po co tak siedzisz z tym szkicownikiem i marnujesz czas? Lepiej byś się pouczyła czegoś przydatnego w życiu. Przecież projektantką i tak nie zostaniesz, to nie jest przyszłościowy zawód. Nie znajdziesz pracy.". Od tej pory nie ruszyłam szkicownika, a wolne chwile spędzałam ucząc się matematyki, co też lubiłam, jednak nie aż tak jak rysowanie. Tych parę słów sprawiło, że zamiast zostać projektantką mody zostałam front-end developerem. Czy żałuję? Trochę tak, ale mam świadomość, że ten, od którego usłyszałam tych parę gorzkich słów, miał na celu nie zgasić mnie i pozbawić sensu życia, a skierować na właściwą ścieżkę, tak, bym mogła zarobić na swoje utrzymanie. W końcu front-end developer to też taki trochę projektant. :D

Gdy marzenia jeszcze stanowiły nieodłączny element mojego życia, pragnęłam zostać projektantką mody. Uwielbiałam siedzieć i szkicować coraz to nowe kreacje, spędzałam tak całe dnie (oczywiście poza czasem spędzonym w szkole). Gdy nadszedł czas, aby wybrać liceum, zdecydowałam się na profil matematyczno -fizyczny. Matematykę kochałam prawie tak bardzo jak szkicownik. Dalej...

W beztroskich czasach dzieciństwa kiedy wydawało się wszystko takie proste moim marzeniem było zostać weterynarzem. Marzenie przysłoniło mi moją codzienność. Ze względu, iż mieszkałam na wsi uczyłam się na domowych zwierzętach, a dokładniej można rzec - przeprowadzałam na nich eksperymenty niezagrażające życiu. I tak jako mała dziewczynka wyleczyłam niejedną kurę z ,,anoreksji", przeprowadziłam pierwszy zabieg chirurgiczny na martwej żabie, ucząc się po raz pierwszy anatomii. Przygarnęłam dzikiego gołębia ze złamanym skrzydłem, a nawet jeża na okres zimowy. Zwierzęta były moją pasją. Planowałam kształcić się w tym kierunku. Przyszłość zawodowa legła w gruzach kiedy okazało się, iż mój lęk na widok krwi z każdym dniem stawał się większy. Świadomość, iż musiałabym zapewne niejednokrotnie uśpić niewinne zwierzę łamała moje serce na pół. Wybrałam zupełnie inny kierunek studiów, z którego jestem szczęśliwa, a kiedy wracam do moich wspomnień związanych z wymarzoną karierą pani weterynarz na mojej twarzy pojawia się wielki uśmiech.

W beztroskich czasach dzieciństwa kiedy wydawało się wszystko takie proste moim marzeniem było zostać weterynarzem. Marzenie przysłoniło mi moją codzienność. Ze względu, iż mieszkałam na wsi uczyłam się na domowych zwierzętach, a dokładniej można rzec - przeprowadzałam na nich eksperymenty niezagrażające życiu. I tak jako mała dziewczynka wyleczyłam niejedną kurę z...

Chciałam być zakonnicą. I Bogu dzięki, że w miarę szybko pozbawił mnie powołania.
Marzyłam o archeologii, ale zrezygnowałam, uświadomiwszy sobie, że "zanim dorosnę, wszystko mi wykopią".
Jeszcze w "Zerówce", postanowiłam zostać "albo analfabetą, albo matematykiem", ale marzenia legły w gruzach, gdy coraz śmielej ujawniające się zdolności, wyraźnie pokazały, że nie będę ani jednym, ani drugim.
W liceum usłyszałam, że cokolwiek wybiorę, będę w tym najlepsza.
Na studiach modliłam się już tylko o to, żeby wytrzymała mi wątroba.
Jestem filozofem, pracuję z ludźmi. I chyba to lubię.

Chciałam być zakonnicą. I Bogu dzięki, że w miarę szybko pozbawił mnie powołania.
Marzyłam o archeologii, ale zrezygnowałam, uświadomiwszy sobie, że "zanim dorosnę, wszystko mi wykopią".
Jeszcze w "Zerówce", postanowiłam zostać "albo analfabetą, albo matematykiem", ale marzenia legły w gruzach, gdy coraz śmielej ujawniające się zdolności, wyraźnie pokazały, że nie będę ani...

Od zawsze marzę żeby zostać lekarzem. Już w przedszkolu pomagałam dzieciom gdy coś się im stało. Na razie codzienność mi nie przeszkadza i mam nadzieję, że tak zostanie. Z każdym dniem dążę do tego, aby zrealizować moje marzenia, a przy okazji chcę spełnić marzenie mojej przyjaciółki, Która chce napisać książkę o moich "medycznych wyczynach". Tak czy siak nawet gdyby ta szara codzienność chciała mnie dogonić to nie ma na to szans bo biegam całkiem szybko i nie pozwolę zniszczyć moich marzeń, a także marzeń mojej przyjaciółki.

Od zawsze marzę żeby zostać lekarzem. Już w przedszkolu pomagałam dzieciom gdy coś się im stało. Na razie codzienność mi nie przeszkadza i mam nadzieję, że tak zostanie. Z każdym dniem dążę do tego, aby zrealizować moje marzenia, a przy okazji chcę spełnić marzenie mojej przyjaciółki, Która chce napisać książkę o moich "medycznych wyczynach". Tak czy siak nawet gdyby ta...

Już dobrze nie pamiętam kim chciałam być jak byłam dzieckiem. Pewnie gdzieś przewijał się lekarz, architekt czy nauczycielka. Ale jednego jestem pewna. Miałam starszego brata i mnóstwo starszych kuzynów więc zawsze bliżej mi było do chłopczycy. Pamiętacie taką bajkę Motomyszy z Marsa. No więc ja chciałam być tą szarą. Nie pamiętam jak miała na imię. Wsiadałam na rower i udawałam, że to motocykl.
Kiedy miałam już ze 12 lat i zaczynałam rozumieć proste piosenki po angielsku w końcu dotarło do mnie przesłanie tego znanego, starego przeboju:
"When I was just a little girl,
I asked my mother, "What will I be?
Will I be pretty?
Will I be rich?"
Here's what she said to me:

"Que sera, sera,
Whatever will be, will be;
The future's not ours to see.
Que sera, sera,
What will be, will be."

Już dobrze nie pamiętam kim chciałam być jak byłam dzieckiem. Pewnie gdzieś przewijał się lekarz, architekt czy nauczycielka. Ale jednego jestem pewna. Miałam starszego brata i mnóstwo starszych kuzynów więc zawsze bliżej mi było do chłopczycy. Pamiętacie taką bajkę Motomyszy z Marsa. No więc ja chciałam być tą szarą. Nie pamiętam jak miała na imię. Wsiadałam na rower i...